مدح و شهادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست جایی شـبـیه آسـتان گـنـبـد خـضـراست جایی‌که سرسبز است با شوق کبوترهاش جایی‌که تصویرش برای ذهن‌ها زیباست از شش جهت نور است در آئینههای آن از شش جهت انگار تصویر خدا پیداست عاشق شدن حرف کمی از وسعت آن است در هم گره خورده‌ست این دل‌ها که از بالاست آن‌‌سوتر از این عـرش، آبادی نمی‌بـینم این بارگاه نـور، بی‌شک آخـر دنیاست از باب جبرائیل تا منبر غزل‌خوان است هر چشم بارانی که در این شهر پابرجاست روزی هزاران آیه می‌بارد بر این مردم این‌جا همان باغ بهـشتی جنة الماواست با لهجـۀ خـورشید می‌آید سـروشی ناب این جذبه از چشمان سبز سید بطحاست این‌جا شبستان در شبستان روز در روز است این‌جا حـریم خـانـدان لیـلـة الاسـراست زیر عبای خویش می‌گیرد زمین را، او پـیـغـمـبر امـروزها پیـغـمـبر فـرداست این‌جا هوا ابری‌ست باران در نفس دارد این‌جا هوا بغض است بغضی در گلوی ماست از کوچه‌هایی که به جـنّت می‌زند پهلو عطر غریبی می‌وزد این عطر اعطیناست بغضی گرفته جان من را خوب می‌دانم بغض گلوگـیر زمین در ماتم زهراست پژواک درد و داغ تو در شهر پیچیده‌ست غربت پس از این روزگاران باز هم پیداست |